Bizi üzen, bir başkasını memnun edebilir; bizi iyileştiren ve bize iyi gelen başkasına travma yaşatmış olabilir. Samimi bulmadığımız birisi, başkasına çok içtenlikli gelebilir. Kimi insanı çözdükçe içindeki incelik aşikâr olur, kimini de çözdükçe karaktersizliği âyan olur.
Öyle bir zamanda yaşıyoruz ki artık birisine dost demekten korkuyoruz. Zira üç gün sürmeyen dostluklar, dostun da dostluğun da anlam ve önemini ortadan kaldırıyor...
Zaman… Malı-mülkü, gençliği, gücü ve kuvveti alıp götürür. Mevki, makam zaten emanettir. Her an gidebilir. Ölüm ise insanı malından-mülkünden ve servetinden ayırır. İnsanlar ebedi yolculuğa ancak bir kefenle yola çıkar.
Bugün çevrendeki kişinin yarın karşına amansız bir düşman olarak dikilivereceği fikri, sadece güveni değil içimizdeki insanı da öldüren bir virüs misali gibi yayılıyor. Kimsenin kimseye artık dost diyemeyeceği günlere savruluyoruz. Bu bulaşıcı virüsün taşıyıcıları da ne yazık ki siyasetçilerimiz oluyor sıklıkla.
Kendi ihanetçisine zehir zemberek kusan, ama başkalarının ihanetçilerine ödül vererek kucak açan bir siyaset anlayışı, hem güven duygusunu öldürüyor hem ihanet bataklığındaki sivrisineklerin çoğalmasına sebebiyet veriyor…
Onca ihanete ve güvensiz kişiliğe rağmen birileri tarafından baş tacı edileceğinin bilinmesi, dostlukların da ömrünü tüketiyor.
Biz kimseyi kaybetmedik. Sade bazı insanları tanıdık. Nasıl değiştiklerini gördük. Maalesef gerçek bu... İnsanlığın en büyük sorunu, insanlığını yitiren insan! Sabır kalpte başlar. Umutla şekillenir. Dua ile, şükür ile son bulur.
Sürpriz veya tesadüf bildiğimiz güzel şeyler bize lütfettiğin nasipten öte olaylar değildir biliriz ve müteşekkiriz Allahım; bugünlerde beklenmedik sürprizlere ve güzel tesadüflere ihtiyacımız var; Ya nasip, ya nasip...…