Mesnevi’de Hz. Pir der ki; “Kişi kim olduğunu bilmek isterse, kimleri sevdiğine baksın.”Çünkü aynı dili konuşanlar değil aynı duyguları paylaşanlar anlaşır.
Büyüklerimiz “sana senden olur, her ne olursa, başın selamet bulur, dilin durursa” ve “göz iki, kulak iki, ağız tek, çok görüp, çok dinleyip, az söylemek gerek” demişlerdir.
Yunus Emre’de der ki; “Sözünü bilen kişinin, yüzünü ağ ede bir söz, Sözü pişirip diyenin, işini sağ ede bir söz.”
Dil üzerine çok söz söylenmiştir;
-Bir söz söylerken hem kendi hemde karşınızdakinin ahiretini düşünerek konuşun..!
-Söz insanın terazisidir. Fazlası ziyan, azı vakardır.
-Alay ve boş konuşmak belaya yol açar. -Hikmeti konuşmakta değil, susmakta aramalıdır.
-Az konuşan kınanmaz, üstelik itibarı çok olur.
-Dil, irfan hazinesinin anahtarıdır, çok konuşan, gönüldeki hizmet cevherini boşaltır.
-Susmak aklın süsü ve cehaletin örtüsüdür. Tatlı dilli ve cömert ehli olunmalıdır.
-Diline sahip olmayanı şeytan her sahada oynatır. Büyük bir uçurumun kenarına getirir, yüzüstü yuvarlar, felakete sürükler.
Dile sevgi saygı terbiye ve ahlak dizgini vurulursa dünya ve ahiret saadetine kavuşur.
Gerçek düşmanlarıyla kavgaya KORKANLAR, “kadim dostlarını” düşman yaparlar ve ne yazık ki onlarla kavga eder duruma gelirler.!