Bu söz, sadece geçmişin bir yankısı değil; aynı zamanda bugünün en büyük engellerinden biridir. Çünkü bir toplum, yönetenleri sorgulamaktan vazgeçtiğinde, kendi kaderini de başkalarının insafına bırakmış olur.
Diyadin’in bugün karşı karşıya kaldığı sorunların çoğu, bu kör bağlılığın bir sonucudur. Bozuk yollar, yarım kalan projeler, unutulan mahalleler, yıllardır çözülmeyen işsizlik... Bunların her biri, “aman sesimizi çıkarmayalım” anlayışının eseridir. Oysa bir ilçeyi ileriye taşıyacak olan şey, alkış değil; adalet, hesap verebilirlik ve doğruya sahip çıkmaktır.
Artık “padişahım Sen çok yaşa” demekten vazgeçme zamanı geldi. Çünkü susmak, destek olmak değildir; susmak, yanlışın büyümesine izin vermektir. Gerçek sevgi, gerçek vefa; yanlış yapıldığında bile doğruları hatırlatabilmektir.
Diyadin, artık kendi sesini bulmalı. Hakkını arayan, hizmet isteyeni takdir eden ama yanlışa da açıkça “dur” diyebilen bir Diyadin olmalı. Unutmayalım, değişim cesaretle başlar. Cesaret ise çoğu zaman bir kelimeyle gelir: Yeter!
Artık yeter... “Padişahım Sen çok yaşa” değil, “Halk yaşasın, hak yaşasın!” deme zamanı.
